Γόος είναι ο τίτλος της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Χριστίνας Γεωργιάδου. Χωρισμένη σε τρεις μεγάλες ενότητες –υπό τους τίτλους Σάρκινα, Νέφινα, Πύρινα– περιλαμβάνει 55 ποιήματα που κραυγάζουν «λυγμούς προαιώνιους» για τον έρωτα, την αγάπη, για τη μοίρα και τη φύση του ανθρώπου και του κόσμου…

Ξεκινώντας από τον προσωπικό γόο στην ενότητα Σάρκινα, που απαρτίζεται από ποιήματα περισσότερο αυτοβιογραφικά, ακολουθεί η ενότητα Νέφινα, όπου κρίνεται ο άνθρωπος ως οντότητα πνευματική, άρα επαναστατική, μέσα στη φύση∙ μια φύση όμως που, πέρα από τη μαυλιστική της διάσταση, οδηγεί σε πνευματικά μονοπάτια, έκστασης, θέωσης, μέθεξης. Ωστόσο, ο άνθρωπος, εκτός από την πνευματική του φύση, έχει και μια βίαιη, εγωιστική,  κτηνώδη πλευρά, που οδηγεί στη φθορά, στη διάλυση. Έτσι, κλείνει η ποιητική συλλογή με την ενότητα Πύρινα, στηλιτεύοντας αυτήν ακριβώς τη σκοτεινή πλευρά, το διττό της ανθρώπινης φύσης.

Η ίδια αναφέρει: 

Πώς να μιλήσεις γι’ αυτά που γράφεις; Σταλαγματιές είναι της γδαρμένης ψυχής σου, αποκοτιές ανοίγματος σ’ έναν κόσμο άλλο, που αδυνατείς να προσεγγίσεις αλλιώς, παρεκτός ίσως μες στα όνειρά σου. Οι εσώτερες φωνές σου είναι, τα ψιθυρίσματα της μούσας σου που αόρατη και άγνωρη σε μυεί στα μυστικά του σύμπαντος κόσμου.

Κι έτσι γράφεις ποίηση. Λατρευτικά, μ’ έναν κόσμο λέξεων έτοιμων ν’ αποκαλύψουν τους θησαυρούς τους σ’ εσένα και στους άλλους. Κουβαλώντας στους ώμους σου προαιώνιες επιταγές. Με αιώνες πόνου, δέους και προσευχής χαραγμένους στα κύτταρά σου. Και σαν νιώσεις πως ό,τι γράφεις δεν ανήκει μόνο σ’ εσένα, τότε είναι η στιγμή, η ευτυχής στιγμή να εκδώσεις τα ποιήματά σου ελπίζοντας να προκαλέσουν προβληματισμούς και συναισθήματα, να κεντρίσουν μυαλά και ψυχές. Κι ελπίζεις να γίνουν κι άλλοι κοινωνοί του είναι σου –  μια ερωτική σχέση πνευμάτων και ψυχών…

Για ξεφύλλισμα αποσπάσματος πατήστε εδώ ►

https://issuu.com/designdodonipublications/docs/____

Μία γραφή ποιητική είναι πάντα ένα καινούριο παράθυρο στον κόσμο σου. Ανοίγει έναν ορίζοντα που έτσι δεν είχες αγκαλιάσει με το βλέμμα, χαρίζει μια οπτική που μπορεί να σε ξεκουράσει ή να σε ξαφνιάσει, προτείνει μια νέα αφήγηση για τα πράγματα, τις έννοιες, τους ανθρώπους, δοκιμάζει αλλιώς με το υπέρτατο εργαλείο των ποιητών, τη γλώσσα.

Μια γραφή ποιητική σε καλωσορίζει σε ένα μικρό αυτόνομο σύμπαν. Στο ποιητικό σύμπαν της Χριστίνας Γεωργιάδου περπάτησα προσεκτικά, με αναγνώσεις αργές, τις αισθήσεις σε εγρήγορση, τα αυτιά τεντωμένα. Μπροστά μου ξετυλιγόταν ο κόσμος της με εικόνες ηχηρές και λέξεις άλλοτε ρωμαλέες και άλλοτε τρυφερές, άλλοτε καθημερινές και άλλοτε σχολαστικά σμιλεμένες .
Κάθε στιγμή όμως ένιωθα, γνώριζα με τη δύναμη της επίμονης διαίσθησης, πως πίσω από το διάφανο χόρευε μεθυστικά μια δεύτερη πραγματικότητα, ένας ολόκληρος ξωτικός κόσμος που ανέπνεε μέσα στα χρώματα του λόγου της και συντηρούνταν από τις εκρήξεις της. Σε αυτόν τον κόσμο που το φως και οι σκιές παίζουν σε πρωτόγνωρες εκδοχές, δε χωρούν οι συνήθεις περιορισμοί και δεν ταιριάζουν οι συγκρατημένες εκφορές. Ένα ηφαίστειο εν υπνώσει μα εν δυνάμει…
Αυτό είναι το ποιητικό σύμπαν της Χριστίνας Γεωργιάδου στο δικό μου βλέμμα. Ένα ποτάμι που δοκιμάζει να γίνει χείμαρρος, ένα ηφαίστειο που μπορεί να ξυπνήσει, το ανείπωτο που σε καταδιώκει από παντού σαν ψίθυροι εκατοντάδες, η λαχτάρα ωστόσο να αποκαλυφθεί και να μοιραστεί, ένας βαλκυριακός θαρρείς χορός στα όρια της ύλης με το αόρατο, της φυσικής πραγματικότητας και του αρνητικού της.
Μια αλλιώτικη «φωτογράφιση» με τις λέξεις, μια «φωτογράφιση» στην οποία η ποιήτρια χωρίς αναστολές τολμά να μας δείξει όχι μόνο αυτό που το βλέμμα της καταγράφει αλλά και αυτό που μέσα της το οικειώνεται και το μεταμορφώνει στην ποιητική της κατάθεση. Ria Felekidou στο fb