Γόος είναι ο τίτλος της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Χριστίνας Γεωργιάδου. Χωρισμένη σε τρεις μεγάλες ενότητες –υπό τους τίτλους Σάρκινα, Νέφινα, Πύρινα– περιλαμβάνει 55 ποιήματα που κραυγάζουν «λυγμούς προαιώνιους» για τον έρωτα, την αγάπη, για τη μοίρα και τη φύση του ανθρώπου και του κόσμου…
Ξεκινώντας από τον προσωπικό γόο στην ενότητα Σάρκινα, που απαρτίζεται από ποιήματα περισσότερο αυτοβιογραφικά, ακολουθεί η ενότητα Νέφινα, όπου κρίνεται ο άνθρωπος ως οντότητα πνευματική, άρα επαναστατική, μέσα στη φύση∙ μια φύση όμως που, πέρα από τη μαυλιστική της διάσταση, οδηγεί σε πνευματικά μονοπάτια, έκστασης, θέωσης, μέθεξης. Ωστόσο, ο άνθρωπος, εκτός από την πνευματική του φύση, έχει και μια βίαιη, εγωιστική, κτηνώδη πλευρά, που οδηγεί στη φθορά, στη διάλυση. Έτσι, κλείνει η ποιητική συλλογή με την ενότητα Πύρινα, στηλιτεύοντας αυτήν ακριβώς τη σκοτεινή πλευρά, το διττό της ανθρώπινης φύσης.
Η ίδια αναφέρει:
Πώς να μιλήσεις γι’ αυτά που γράφεις; Σταλαγματιές είναι της γδαρμένης ψυχής σου, αποκοτιές ανοίγματος σ’ έναν κόσμο άλλο, που αδυνατείς να προσεγγίσεις αλλιώς, παρεκτός ίσως μες στα όνειρά σου. Οι εσώτερες φωνές σου είναι, τα ψιθυρίσματα της μούσας σου που αόρατη και άγνωρη σε μυεί στα μυστικά του σύμπαντος κόσμου.
Κι έτσι γράφεις ποίηση. Λατρευτικά, μ’ έναν κόσμο λέξεων έτοιμων ν’ αποκαλύψουν τους θησαυρούς τους σ’ εσένα και στους άλλους. Κουβαλώντας στους ώμους σου προαιώνιες επιταγές. Με αιώνες πόνου, δέους και προσευχής χαραγμένους στα κύτταρά σου. Και σαν νιώσεις πως ό,τι γράφεις δεν ανήκει μόνο σ’ εσένα, τότε είναι η στιγμή, η ευτυχής στιγμή να εκδώσεις τα ποιήματά σου ελπίζοντας να προκαλέσουν προβληματισμούς και συναισθήματα, να κεντρίσουν μυαλά και ψυχές. Κι ελπίζεις να γίνουν κι άλλοι κοινωνοί του είναι σου – μια ερωτική σχέση πνευμάτων και ψυχών…
