Μία γραφή ποιητική είναι πάντα ένα καινούριο παράθυρο στον κόσμο σου. Ανοίγει έναν ορίζοντα που έτσι δεν είχες αγκαλιάσει με το βλέμμα, χαρίζει μια οπτική που μπορεί να σε ξεκουράσει ή να σε ξαφνιάσει, προτείνει μια νέα αφήγηση για τα πράγματα, τις έννοιες, τους ανθρώπους, δοκιμάζει αλλιώς με το υπέρτατο εργαλείο των ποιητών, τη γλώσσα.
Μια γραφή ποιητική σε καλωσορίζει σε ένα μικρό αυτόνομο σύμπαν. Στο ποιητικό σύμπαν της Χριστίνας Γεωργιάδου περπάτησα προσεκτικά, με αναγνώσεις αργές, τις αισθήσεις σε εγρήγορση, τα αυτιά τεντωμένα. Μπροστά μου ξετυλιγόταν ο κόσμος της με εικόνες ηχηρές και λέξεις άλλοτε ρωμαλέες και άλλοτε τρυφερές, άλλοτε καθημερινές και άλλοτε σχολαστικά σμιλεμένες .
Κάθε στιγμή όμως ένιωθα, γνώριζα με τη δύναμη της επίμονης διαίσθησης, πως πίσω από το διάφανο χόρευε μεθυστικά μια δεύτερη πραγματικότητα, ένας ολόκληρος ξωτικός κόσμος που ανέπνεε μέσα στα χρώματα του λόγου της και συντηρούνταν από τις εκρήξεις της. Σε αυτόν τον κόσμο που το φως και οι σκιές παίζουν σε πρωτόγνωρες εκδοχές, δε χωρούν οι συνήθεις περιορισμοί και δεν ταιριάζουν οι συγκρατημένες εκφορές. Ένα ηφαίστειο εν υπνώσει μα εν δυνάμει…
Αυτό είναι το ποιητικό σύμπαν της Χριστίνας Γεωργιάδου στο δικό μου βλέμμα. Ένα ποτάμι που δοκιμάζει να γίνει χείμαρρος, ένα ηφαίστειο που μπορεί να ξυπνήσει, το ανείπωτο που σε καταδιώκει από παντού σαν ψίθυροι εκατοντάδες, η λαχτάρα ωστόσο να αποκαλυφθεί και να μοιραστεί, ένας βαλκυριακός θαρρείς χορός στα όρια της ύλης με το αόρατο, της φυσικής πραγματικότητας και του αρνητικού της.
Μια αλλιώτικη «φωτογράφιση» με τις λέξεις, μια «φωτογράφιση» στην οποία η ποιήτρια χωρίς αναστολές τολμά να μας δείξει όχι μόνο αυτό που το βλέμμα της καταγράφει αλλά και αυτό που μέσα της το οικειώνεται και το μεταμορφώνει στην ποιητική της κατάθεση. Ria Felekidou στο fb
Η ποίηση της Χριστίνας Γεωργιάδου, από το πρώτο της βιβλίο «Σπορά» ξεχωρίζει για την ωριμότητα του λόγου της. Άριστη γνώστης της γλώσσας, τη χειρίζεται με ξεχωριστή μαεστρία. Και η θετική εικόνα που αποκομίσαμε από το πρώτο της βιβλίο συνεχίζεται και τώρα.
Τα θέματα της είναι ο άνθρωπος και το δίπολο έρωτας θάνατος, η μνήμη αλλά και η φύση το μέγιστο αγαθό της ανθρωπότητας, τα οποία αγγίζει με ξεχωριστή ευαισθησία αλλά και ένταση και χτίζει το κάθε ποίημα της συλλογής με την τεχνική επάρκεια που διαθέτει. Η ματιά της είναι καθαρή, ειλικρινής και μέσα στο κάθε στίχο απλώνεται η ψυχή της και μια δυνατή εικονοποιία που πείθουν τον αναγνώστη για τις αλήθειες της.
του Ανδρέα Καρακόκκινου στο https://www.fractalart.gr/goos/
Η στοχαστική διάθεση εναρμονίζεται αβίαστα με τα εμφαντικά ρητορικά σχήματα και το πάθος της έκρασης, τους δυνατούς ήχους και τους ασθματικούς ρυθμούς που κυριαρχούν στη συλλογή. της Λίλιας Τζούβα, diastiho.gr στο https://diastixo.gr/kritikes/poihsh/13733-goos
Τη σειρά Altera Pars συνεχίζει ένα κείμενο της Χριστίνας Γεωργιάδου για την ποιητική της συλλογή “Γόος” που κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Δωδώνη. Τα χέρια μου είναι φτερά αδυνατούν να πιάσουν το σκοτάδι, γράφει η Χριστίνα Γεωργιάδου στο https://thebook.gr/ta-cheria-mou-ine-ftera-adynatoun-na-piasoun-to-skotadi-grafi-i-christina-georgiadou/
Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Χριστίνας Γεωργιάδου (για την πρώτη έχει τιμηθεί με το Βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2017) είναι χωρισμένη σε τρία μέρη, με το καθένα από αυτά να δηλώνει μια πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης. Η ποιήτρια επιχειρεί να ανοίξει το τοπίο της από τον πιο προσωπικό μέχρι τον πανανθρώπινο χώρο. Τα Σάρκινα απηχούν, σαν πιο γήινα και προσπελάσιμα από τη γραφή, βιωματικές μνήμες που τις αγγίζεις με το θνητό σαρκίο – αυτά είναι που συνιστούν τη ζωή όπως τη βιώνουμε. Εδώ έχουν θέση οι προσωπικές αναφορές, το πρώτο ενικό πρόσωπο, η μνεία των οικείων προσώπων. Τα Νέφινα που ακολουθούν απογειώνονται σε πνευματικό ορίζοντα αγκαλιάζοντας τις προσδοκίες (αλλά και τις ματαιώσεις, μπάζουν νερά τα είδωλα/ βουλιάζουν τα όνειρα) των ανθρώπων μέσα σε κοσμικούς παλμούς και στη μυσταγωγία του σύμπαντος. Ο Προμηθέας καταξιώνεται μέσα στην πτώση και την ταπείνωσή του, ακροβατείς/ αντάρτικη ψυχή/ αναμεσίς γης κι ουρανού. Στα Πύρινα η ποιήτρια βάφει με σκοτεινά χρώματα τις εικόνες της, αντιμετωπίζει τον τρόμο (εξαιρετικό το Τρόμου Εγκώμιον) και συνειδητοποιεί το άφευκτον του άλγους και της οιμωγής, στηλιτεύει τη μικρότητα της ευτελούς θνητότητας που δεν μπορεί πλέον να ελπίζει σε εξιλέωση – Για εξιλέωση ούτε λόγος! Μια επανεμφάνιση της Χριστίνας Γεωργιάδου στα ποιητικά πράγματα με μια συλλογή που ξεχωρίζει όχι μόνο για την ποιητική αξία των λέξεων αλλά και για το ήθος που φέρουν μέσα τους. της Διώνης Δημητριάδου στο Οδός Πανός, τ. 186, Απρίλιος-Ιούνιος 2020, σ. 131
